دهکده...

 .نمی دونم ازکجا شروع کنم
از حدود نوزده سال تنهایی و گوشه گیری وانزوا یا ازحدود این یکسالی که احساس میکنم یه عده پیدا شدن که با اونها احساس راحتی میکنم 
 (شاید به ظاهر آدم جدی و نچسبی بیام)
راستش من آدمی هستم که تا قبل ازاینکه دانشگاه بیام حتی میون خانواده ام هم با هیچکس رابطه نزدیک عاطفی برقرار نمی کردم دوستام محدود می شدن به یکی دو تا همکلاسی که فقط رابطه درسی یا ورزشی باهاشون داشتم بعد ازاینکه اومدم دانشگاه یکسال دقیقا مثل هیجده سال گذشته زندگی کردم باهیچکس رابطه صمیمی برقرار نکردم اما بعد از یکسال با بچه هایی آشنا شدم که بدون انتظار و بدون چشم داشت بهم محبت می کردن و میکنن اولش برای کسی مثل من این تعجب آور بود من که حتی محبت پدر ومادر و اعضای خانوادم روهم نه قبول می کردم و نه باور میکردم مدتی گذشت تا باور کردم که توی این دنیا به این بزرگی هم آدمایی پیدا میشن که دوستت داشته باشن بدون اینکه ازت چیزی بخوان  وبه تو هم اجازه میدن از صمیم قلب دوستشون داشته باشی به همتون میگم که من تازه فهمیدم من هم میتونم کسی وکسایی رو دوست داشته باشم واین هدیه ای است که شما ها به من دادین برای همیشه ازتون متشکرم و هیچ وقت فراموشتون نمی کنم وهمیشه دوستتون خواهم داشت